1. Nowy

Budzik. Cholera. 7.00.

- Wstawaj śpiochu! Już 7.00. Zaraz się spóźnisz jak nie wstaniesz!

- Mamo jeszcze minutkę, proszę... - odpowiedziałam zaspanym głosem.

- Nie minutkę tylko migiem do łazienki - nie ustępowała mama.

- Już wstaje...

- O nie moja droga idę po ojca. On inaczej to załatwi - powiedziała wychodząc z pokoju.

- A rób co chcesz - rzekłam cicho po nosem. I bezwładnie opadłam na łóżko szczelnie przykrywając się cieplutką kołdrą.

Tata jak tata nie cackał się ze mną od razu ściągnął pościel, nic nie mówiąc.

- Ej no! - krzyknęłam.

- Nie słyszałaś co matka mówiła? Wstawaj przez te twoje lenistwo doszła godzina 7.10. Nie wiem jak się wyrobisz, ale to już nie moja sprawa - oznajmił i wyszedł zostawiając moje bety na podłodze.

- Dobra poddaję się wstaję.

Doczłapałam się do łazienki i od razu spojrzałam w lustro.

- Hmm, nie jest tak źle - powiedziałam sama do siebie.

Szybko przemyłam twarz zimną wodą, a następnie wytarłam ręcznikiem. Senność minęła. Idąc do kuchni coś zjeść przed pójściem do szkoły napotkałam mamę.

- O nasza księżniczka już wstała? - udając zdziwienie rzekła rodzicielka.

- Taak. Przepraszam mamo, ale jestem strasznie głodna.

- No tak, nie pomyślałam.

Pocałowała mnie czule w czoło i odeszła. Nie lubię jak to robi, ale cóż...

Na śniadanie pochłonęła w szybkości światła serek homogenizowany. Ubrałam się, uczesałam i ogarnęłam w miarę szybko łóżko. Wzięłam plecak i wyszłam z domu zamykając go na 2 razy. Spojrzałam na zegarek i była już 7.50. Muszę się pospieszyć - karciłam się w myślach. Niby do szkoły mam blisko, ale przejść te wszystkie korytarze też zajmuje czas. Prawie biegnąc przyszłam po salę. Zauważyłam moje kochane koleżanki. Machały do mnie i ponaglały. Wiedziałam, że chcą mi coś ważnego powiedzieć, wystarczyło tylko na nie spojrzeć. Całe były naładowane pozytywną energią. Gdy już poszła oznajmiły:

- O Boże, nie uwierzysz!

- No nie mogę!

- Ty powiedz, bo ja nie mogę! 

- Nie ty!

- Ty!

- Ty!

- Ej dziewczyny! Spokój, powiecie mi wreszcie o co chodzi?

- No dobra powiem. Dzisiaj dochodzi do naszej klasy jakiś chłopak z Irlandii. Podobno nie złe ciacho z niego! Wszyscy o nim mówią. Nie dawno wprowadził się z rodzicami i starszym bratem na te nowe osiedle domków jedno rodzinnych.

- Ciekawe... - odparłam z za interesowaniem.

- Cicho wycha idzie.

Rzeczywiście, była dzisiaj wyjątkowo radosna. Teraz już wiem czemu. Po wejściu do klasy oznajmiła:

- Dzień dobry wszystkim! Zapewne wiecie, że będziemy mieć nowego ucznia w klasie. Zawiadomił mi, że trochę się spóźni. Zapewne to przez tą przeprowadzkę - oznajmiła z uśmiechem.

Gdy wszyscy mniej więcej usadowili na sowich miejscach wtargnął do sali chłopak. Blond włosy (widać było że farbowane ;)), zaczerwienione policzki wysiłkiem i nie schodzący z buzi uśmiech. No nie powiem dziewczyny miały rację był przystojny.

- Dobry - powiedział.

- Dzień dobry! Cisza! Proszę o uwagę, to jest właśnie ten uczeń. Proszę przedstaw się i jak chcesz to powiedz kilka słów o sobie.

- Cześć wszystkim. Jestem Niall Horan. Lubię śpiewać i grać na gitarze - mówił z taką lekkością o sobie, że aż się zdziwiłam.

- Dobrze Niall, a teraz wybierz miejsce gdzie chcesz usiąść - poprosiła nauczycielka.

- Kucze... - w myślach - pięknie moje koleżanki usiadły ze sobą, a ja siedzę sama. Super. Prooszę nie chciej tu usiąść. Proszę. Proszę. Proszę.. Świetnie... - gdy zobaczyłam, że zatrzymał się tuż przed moją ławką.

- Hej wolne? - zapytał zniewalającym głosem.

- Hej jasne - odparłam zabierając plecak z krzesła.

- Jestem Niall - podając rękę - a no tak przecież wiesz - uśmiechając się - a Ci jak na imię?

- Chloe, miło mi - powiedziałam odwzajemniając uśmiech.

- Mi również - rzekł nie przestając się uśmiechać - Co powiesz na...

Heej wszystkim! :D

Podarowałam wam te komentarze, bo pomyślałam że nie macie właściwie co komentować, więc proszę was o to teraz. Wiem, wiem taki sobie ten rozdział mam nadzieje, że następne będą lepsze, ale tylko z waszą pomocą!
2 komentarze = następny dział

Muminka <3