7.

(...) przewrócił tak, że upadliśmy, a ja poczułam przeszywający ból w kostce; wyglądała na skręconą.

- O Boże! Nic ci nie jest? Przepraszam to wszystko przeze mnie.

- Wydaje mi się, że powinnam pójść na pogotowie. Kostka mi puchnie.

- Poczekaj pomogę ci.

Z pomocą Niall'a doczłapałam się do postoju taksówek.

- Na najbliższe pogotowie, proszę tylko szybko.

- Dobrze - rzekł kierowca.

 Po jakiś 15 minutach byliśmy na miejscu. Oczywiście znowu musiałam się oprzeć na jego ramieniu. Gdy weszliśmy do pomieszczenia posadził mnie na krzesełku, pocałował czule w czoło i powiedział żebym poczekała na niego na co tylko kiwnęłam głową na znak, że się zgadzam. Pielęgniarka dosyć szybko przyszła i pomogła mojemu chłopakowi przetransportować do pokoju lekarza.

- Tak jak przypuszczałem kostka jest poważnie uszkodzona. Niestety czeka pani miesiąc w gipsie. Po upływie tego czasu proszę o zgłoszenie się do mnie. Ustalimy co dalej robić, a teraz zagipsujemy ją. Proszę usiąść wygodnie na kozetce i zachować spokój. Założymy go i będzie mogła pani udać się do domu.

- Dziękuję panie doktorze.

Załatwili dosyć szybko tą sprawę jak na polską służbę zdrowia. Mimo wszystko jest to najlepszy dzień w moim życiu.

Po wyjściu ze szpitala Niall znowu mnie przepraszał.

- Co za idiota ze mnie, nigdy nie umiem się zachować. Przepraszam cię nie chciałem cię skrzywdzić, to nie tak miało wyglądać. Spiepszyłem wszystko. Przepraszam. Wybaczysz mi?

- Nie ma czego wybaczać.

- Jak to? Proszę wybacz, to już się nie powtórzy.

- Niall! Ja nawet nie jestem zła. Nigdy nic nie wychodzi idealnie, ale i tak wyszło ci to perfekcyjnie. Dziękuję ci za spędzony wspólnie dzień i w ogóle, że jesteś.

- Ja ciebie też - Jak zwykle zrobił tą słodko - głupią minę, przez co po raz kolejny nie mogłam powstrzymać śmiechu.

- Wystarczy już. Idę do domu, lekcje same się nie zrobią.

- Szkoła nie zając, nie ucieknie.

- Ale..

- Nie ma żadnego, 'ale' idziemy do mnie.

- Nie będę przeszkadzać?

- Przecież cię zaprosiłem skarbie.

- No dobra.. - nie byłam pewna czy mam iść, ale byłam zdana na niego. Piepszony gips.

Taksówkarz poczekał na nas i ruszył prosto do jego domu.

~~

 Siedzieliśmy na wygodnej kanapie wtuleni w siebie oglądając komedie, jedząc popcorn i chipsy. Popijaliśmy to wszystko coca colą. Zęby się rozpuszczają, ale co tam raz się żyje.

- Dzień pełen niespodzianek - rzekłam cicho.

- O tak. I to nie koniecznie miłych.

- Oj tam. Było by za pięknie, żeby plan się udał co do sekundy. Mi się podoba.

- Ja nie przeczę, że było źle, ale mogło by być lepiej.

- Wiecznie nie do godzony.

Odsunęłam się od niego i udawałam obrażoną. Jestem świetną aktorką, ale go nie przekonałam.

- Myślisz, że mnie nabierzesz? Pff. No chodź tu do mnie.

Przysunął mnie do siebie z taką łatwością jakbym była piórkiem. Przytulił tak mocno, że słyszałam bicie jego serca.

- Kocham cię, wiesz?

- Ależ oczywiście princesso.

- Hahaha. Co powiedziałeś?

- Princess. Co w tym śmiesznego?

- Nic, po prostu pierwszy raz mnie ktoś tak nazwał.

- W takim razie będę częściej ci to powtarzać princesso.

Delikatnie dotknęłam jego szorstkiego policzka, a on ujął moją twarz i nasze usta się połączyły.

 Nagle usłyszałam otwierające się drzwi.

Hej!

Macie obiecany już dawnoooo dział. Przepraszam, ze tak późno, tak wyszło.

Postaram się częściej pisać. :) Liczę na pozytywne komentarze.

10 kom = next rozdział?

Dacie radę wierzę w was!

P.S. Jak święta? Ile przytyliście? xD

Muminka <3